Ζωή
Φωτογραφία Γιάννη Παπαδόπουλου
Παρακάτω είναι ένα υπέροχο ποίημα του Αλέξανδρος Βαναργιώτης για την ζωή, η ανάγνωση μου, και η προσπαθεια μου να το μεταφράσω στα Αγγλικά.
--
The following is a wonderful poem about life by Alexandros Vanaryiotis, my reading of this, and my attempt to English translation
--
Ζωή
Ως νέος καταπιάστηκα με τα μεγάλα θέματα
προσπαθώντας να ερμηνεύσω τον κόσμο.
Γυμνός και άδειος πια,
για να κατανοήσω τη θάλασσα,
αφοσιώνομαι στους παιδικούς νερόλακκους.
Για τους βράχους,
χαϊδεύω τα χαλίκια.
Για τα λιβάδια,
πιάνω κουβέντα με τα λουλούδια.
Για το δάσος,
αφουγκράζομαι τις νύχτες
τα μοναχικά δέντρα στον κάμπο.
Πριν χαράξει
ακούω τα ξεχασμένα στον ορίζοντα
αστέρια
να μιλούν
για τον ουρανό.
Και για τους ανθρώπους...
Για τους ανθρώπους
είναι καιρός
που περπατώ
πολύ
στις ερημιές μου.
--
Όταν είμαστε νέοι, ο κόσμος είναι γεμάτος προοπτικές και ελπίδες· τα πράγματα φαίνονται ευκολότερα από ό,τι είναι και ο κόσμος φαίνεται επιρρεπής σε θετικές αλλαγές στίς οποίες υπερεκτιμούμε την πιθανή υπηρεσία μας. Καθώς μεγαλώνουμε οι απογοητεύσεις έρχονται, οι ελπίδες σβήνουν και έρχεται η συνειδητοποίηση ότι η ανθρωπότητα, γοητευτική μεν, είναι και θεμελιωδώς ελαττωματική από την φύση της. Μερικοί άνθρωποι σαν τον Αλέξανδρο μαθαίνουν να μετουσιώσουν αυτό το αίσθημα της απογοήτευσης σε μια εκτίμηση της χαράς και την ηρεμίας των μικρών πραγμάτων· βότσαλα, λουλούδια, δέντρα, μισοσβησμένα αστέρια. Και αντί να κατηγορούν την υπόλοιπη ανθρωπότητα για την αποτυχία της, κοιτούν μέσα στον εαυτό τους σε αυτούς τους άνεξέταστους ερημικούς εσωτερικούς χώρους για να κατανοήσουν την ανθρώπινη φύση. Μερικές από αυτές τις σκέψεις έχουν έρθει και σε μένα πολύ πριν διαβάσω το ποίημα αυτό. Και διαβάζω με έκπληξη και θαυμασμό το πως τις έχει εκφράσει ο Αλεξανδρος σε ποίηση! Υπέροχο, Αλέξανδρε, συγχαρητήρια, και δεν είναι η πρώτη φορά που τα καταφέρνεις έτσι. Νομίζω ότι η ποίηση σου πηγάζει από βαθιά και έχει πολλή δύναμη.
--
As a young man I tackled the big issues
trying to interpret the world.
Now, naked and empty,
in order to understand the sea
I look at water paddles.
For the rocks,
I stroke pebbles.
For meadows,
I converse with flowers.
For the forest,
I listen through the night
to the sound of the lonely trees in a fertile field
Before dawn,
I hear the forgotten on the horizon stars
speaking of heaven.
And for people...
Ah, for people,
it is a long time now
that I wander,
In my own wilderness.
--
When we are young, the world is full of prospects and hope, things seem easier than they are and the world seems susceptible to positive change in which our potential agency is overestimated. As we grow up, disappointments come, hopes are dashed, and a realization comes that humanity is fundamentally flawed. Some people like Alexandros learn to sublimate and transubstantiate this feeling of disappointment into an appreciation of the joy of small things: pebbles, flowers, trees, dim stars in the skies. And instead of blaming the rest of humanity for its failure, they look into themselves, into these unexamined internal spaces for understanding. Some of these thoughts came to me before I read this poem. And I read in amazement how Alexandros has expressed them in poetry! Wonderful.
--
Photo of black pebbles in Chios
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου