Αντιθέσεις

 





Yiannis Papadopoulos

20 Μαρτίου 
An ode to wildflowers by Αλέξανδρος Βαναργιώτης [English below]
Το ποίημα, ένα σχόλιο μου και μετάφραση ακολουθούν.
--
Κάποια κυπαρίσσια
προσπαθώντας να φτάσουν
στον ουρανό
γίνονται αιχμηρά σαν μαχαίρια.
Κάποιοι θάμνοι φοβούνται
να σηκωθούν απ' τη γη
και σαπίζουν στο χώμα.
Κάποια λουλούδια μεθυσμένα
απ' την ομορφιά τους
αρνούνται το άγγιγμα
και βγάζουν αγκάθια.
Όμως
τα ταπεινά λουλούδια των αγρών
ξέρουν το εφήμερο.
Το ένα δίπλα στο άλλο
κάνουν τη φύση όνειρο.
Δωρίζουν τ’ άρωμά τους,
τη γύρη και το νέκταρ τους.
Χορεύουν με τις μέλισσες
και όταν έρθει η ώρα
ήσυχα αποσύρονται
για να ‘ρθει κι άλλη άνοιξη.
--
Όμορφο ποίημα ταιριάζει τόσο πολύ με το πώς τα βλέπω κι εγώ. Αγριολούλουδα, ξεπροβάλλουν για λίγες μέρες κάθε χρόνο, λαμπερά, κομψά σμιλεμένα, πολύχρωμα, εύθραυστα και όμορφα, χαρούμενα στις λίγες μέρες της ζωής τους, εξαφανίζονται χωρίς παράπονο. Δεν φιλοδοξούν να ζήσουν για πολύ, να μεγαλώσουν, να ταξιδέψουν, να κατακτήσουν. Απλώς είναι εκεί όμορφα, ακολουθούν τον ήλιο και τον άνεμο. Είναι μια γνήσια ευχαρίστηση ανάμεσα σε μια λιτανεία προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε όλοι, μια πρόσκληση να μετριάσουμε τις ανησυχίες μας για την ζωή, τα παιδιά, τα μακροπρόθεσμα σχέδια, την αυτοκριτική μας για προηγούμενες αποτυχίες, το καθένα τους προσφέροντας ένα μικρό τόπο γαλήνης και ελπίδας.
--
Some cypresses
trying to reach
in the sky
they become sharp like knives.
Some shrubs are scared
to rise from the earth
and rot in the soil.
Some flowers drunk
in their beauty
refuse to be touched
and grow thorns.
But
the humble flowers of the fields,
they know the ephemeral.
One beside the other,
they make nature like a dream.
They gift their perfume,
their pollen, and nectar.
They dance with the bees
and, when the time comes,
they quietly withdraw
for more spring to follow.
--
Beautiful poem, it chimes so much with how I see them. Wildflowers, they pop out for a few days each year, bright, elegantly sculpted, colourful, fragile and beautiful, happy looking in their few days, they disappear without complaint. They don’t aspire to live for long, to grow, to travel, to conquer. They are just there so beautiful, they follow the sun and the wind. They are a genuine pleasure amidst a litany of problems we all face, an invitation to moderate our anxieties about life, children,, our worries about long-term plans, our self-criticism about past failures, each offering a small dwelling of peace and hope.
You, Γιούλη Ρίζου, Στεφανος Ζαννής and 44 others

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Όταν βραδιάζει

Εικόνα
  Yiannis Papadopoulos 11 ώρ.    ·  Μερικά πρόσφατα Χαϊκού του Αλέξανδρος Βαναργιώτης και παρακάτω η Αγγλική απόδοση μου Όταν βραδιάζει θάλασσα και σύννεφα γίνονται ένα. Ειν’ η αγάπη χωρίς σταυρό στον ώμο μια θεωρία. Μέσα στη βροχή ιδανικά κρύβονται οι λυπημένοι. Σκάβοντας βαθιά στης ύπαρξης τα τούνελ ίσως χαθείτε. Συγγνώμη ζητώ. Είμαι καιρό χαμένος στον εαυτό μου. Στις καλύτερες στιγμές του πιάνει Καβάφη -- My English adaptation of a few recent Haiku by Alexandros. As it gets dark, sea and clouds become one. Love without a cross on its shoulder is theoretical. The rain, ideal hideaway for the unhappy One may get lost digging deep in the tunnels of existence I'm long lost in myself. I apologise. Ιn his best moments he reaches Kavafy
Read more »

Μέγα και παράδοξον θαύμα

Εικόνα
  Yiannis Papadopoulos 27 Ιουλίου 2019    ·  A poem about a ‘flower that has broken through the asphalt’ (tarmac, or cement) by Greek poet Αλέξανδρος Βαναργιώτης (my pitiful translation, better than google's though below). His poems are beautiful, concise, full of meaning, as sharp as a needle ... -- There are flowers that pierce the asphalt They don't live much The exhaustion of wrestling, their hazardous position overwhelm them But the miracle has happened It is the elevation to the sun of a seed that was not given hope The pleasure of cracks in the compact pernicious asphalt and the smiles of the bystanders are in front of this paradoxical and merry uprising Αλέξανδρος Βαναργιώτης 27 Ιουλίου 2019    ·  Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια Μέγα και παράδοξον θαύμα Υπάρχουν λουλούδια που τρυπούν την άσφαλτο. Δε ζουν πολύ. Η εξάντληση της πάλης, η επικινδυνότητα της θέσης, τα καταβάλλουν. Το θαύμα όμως έχει συντελεστεί. Είναι η ανύψωση προς τον ήλιο εν...
Read more »

Το λάθος

Εικόνα
  Ο Αλέξανδρος έχει το ταλέντο να φαντάζεται τις πιο δυνατές λιτές μεταφορές για τη ζωή, και να μας τις μεταφέρει με την πιο ευθεία και αιχμηρή γλώσσα. Το ποίημα που δημοσίευσε απόψε και η Αγγλική μου διασκευή ακολουθούν: -- Το λάθος -- Τι τραγικό λάθος κείνο το πρωί που απ' τη χαρά μας φορέσαμε τη μπλούζα της ψυχής ανάποδα. Είδαν οι άλλοι τις ραφές και πότε παίζοντας, πότε κανιβαλίζοντας, τράβα ο ένας, τράβα ο άλλος, έγινε η ψυχή μας κουρελού γεμάτη τρύπες και ξεσκίδια. Κι έχει ένα κρύο απόψε, ένα κρύο... -- Alexandros has the talent to imagine the most powerful and unadorned metaphors for life, and to convey them to us in the most direct and sharpest language. The poem he published tonight and my English adaptation follow: -- The error -- What a tragic error that morning, when excited we wore the jumper of the soul inside out. The others saw the seams and at times playing, at times cannibalizing, one pulling here, another one pulling there, our soul became a rag full of holes an...
Read more »