Η βάρκα

 Αλέξανδρος scored again for the team of beautiful melancholy in the Mundial of poetry. The poem and my English adaptation follow

--

Πήγαινε πέρα δώθε

η βάρκα από το κύμα

άδεια

κι είχε μια τραγικότητα 

μέσα στο κρύο

και κάτω από τον γκρίζο ουρανό.

Θύμιζε τόσες άδειες αγκαλιές

που περιφέρονται στο πλήθος

μόνες,

χωρίς ελπίδα να τις επιλέξουν

κι ας είναι πάντα ανοιχτές

και πάντα τόσο πρόθυμες 

να σφίξουν

στον φιλόξενό τους κόρφο 

την ερημιά των ανθρώπων.

-- 

The boat 

moved back and forth 

by the waves, 

empty 

and had a tragic quality about it

there in the cold 

and under the grey sky, 

reminiscent of open arms 

that wander in the crowd 

hopeless of being chosen, 

although extended 

and so eager 

to embrace warmly 

the wilderness of people.